Sa lehte eshte te flasesh .... do ta dergoja atje e atje, do te ja beja kete e ate .Por per te pasur nje familje te shendoshe dhe nje femije qe te rritet me dy prinderit kerkon sfida , kerkon shume durim ne raste te tilla dhe sakrifice.Njeriu gabon njehere, jemi njrez nuk jemi qenie te perkryera,thuhet se gabimet jane njerezore e faljet jane hyjnore, andaj me gjakftohesi te gjitha punet qe perfundimi te jete i sukseseshem. Me dhimbset ajo grua ne shpirte qe e perjeton ate gjendje,por per mua ajo ben ate qe cdo prind e me se shumti cdo nene do ta bente te femiun e saj,Perpiqet ta zgjidh situaten ne ate menyre qe nje dite kjo kohe te jete e kaluar dhe e harruar , e femiu i saj te rritet me dy prinderit. Une mendoj qe ajo duhet te luftoje shume per familjen ,per martesen per dashurine qe dikur e kishte nga burri i saj.E nese pas cdo lufte ,ajo dhe femiu jan vetem diqka qe pengojne ne lumturine e burrit, e jo ajo qe do ta kthente vetedijen e plote te nje prindi ne vendin e duhur.. atehere vjen ndarja.Por ndarja simbas meje duhet te jete zgjedhja e fundit e nje problemi kur jane ne pyetje femijet. (kuptohet nese nuk ka ardhe martesa deri ne ate pike qe femiu te e perjetoje dhunen fizike qe i behet nenes ).Une per vete i uroj asaj femre shume force te e tejkaloje kete situate,e "burrit" te saj gjetjen e vetes ,dhe kthjellim te mendjes se shendoshe.