Sabit Idrizi - Letersia Shqiptare

Sabit IDRIZI


KA KOHË

Ka kohë që përpiqem për t’ju thënë diçka
Diçka për kurrgjënë, diçka për gjithçka

Ka kohë që n’shurdhësi po m’përplaset fjala
Për do kohë të mira, për do kohë t’përdala

Ka kohë që po pres të ma vëni veshin
Ju që iu ka dalë tambli mbi përsheshin

S’di pse ndiej nevojë për ta thënë një fjalë
Se ende s’kam vdekur, se ende jam gjallë

S’di pse ndiej nevojë t’më dëgjoj dikush
Kur thellë brenda meje diçka djeg si prush

Ka kohë që jam mbyllur n’timen dashuri
Lamtumirë o fjalë, lamtumirë njerëzi...



PËRDITSHMËRIA

Më tmerron, më çmend kjo njëjtësi
Që nesër do të kthehet në mall
Në dashuri...



PRAPË

Prapë diqysh si tym
Diqysh si mjegull
Edhe pas gjithë asaj stuhie

Prapë diqysh si natë
Diqysh si terr

Dikush këtu prapë po ma vjedh diellin



VËLLAZËRISHT

Për hir të paqes
(Që aq shumë i duhet këtij vendi të shumëvuajtur)
Hisen time të Atdheut
Sërish ma vodhën pronarët e lirisë

E shoh përditë kah e bartin poshtë e përpjetë
Me vetura luksoze
Ata me të cilët dikur u morëm vesh ndryshe

Nga gjithë ato ëndrra të përbashkëta
Që dikur i ushqenim vëllazërisht
Sërish vëllazërisht më ra hise skamja

Edhe ajo e pafytyrësisë, natyrisht...



POROSI

Përpiquni që ta kapni në horizont rrezen e parë të diellit
E ta shpërndani gjithandej nga ka natë

Përpiquni që ta prisni në qepallë pikën e parë të vesës
E ta derdhni gjithandej nga ka etje

Përpiquni që ta bluani në shuplakë kokrrën e parë të pjekur
E ta gatuani gjithandej nga ka uri

Përpiquni që kurrë të mos ketë urrejtje
Përpiquni që përherë të ketë dashuri



LIRIA

Liria është e drejta që të mos kesh kurrë të drejtë
Ta bësh pazar diellin

Ajo është gjithçka e mirë që e dëshiron
Edhe për atë tjetrin

Liria është vënia e dorës në zemër
Kur të vjen në shteg të bësh çka të duash




KËRKOJ TË ZHVILLOHEN HETIME

E di
Të gjitha fajet për vdekjen time
Do t’m’i shkarkojnë aty tek varri

Eh, i shkreti
Do të thonë
E mbyti veten për kurrgjë hiç

Dhe do të kthehen ashtu pikëllueshëm
Për t’ia hëngër sërish mushkëritë
Ndonjë poeti


PA IDENTITET

Ju mund të më vidhni diçka nga lashtësia ime e heshtur
Siç vidhej dikur Pema e Ndaluar në Kopshtin e Praruar të Edenit

Ta vendosni në ballë si mëkatin që s’falet
Dhe të niseni përpara ashtu hajnisht

Mund të ecni ashtu me shekuj
Me mileniume mund të ecni

Dhe vetëm kur të mbërrini atje ku s’mbërrihet kurrë
Do ta kuptoni se sa pak keni ecur
Brenda vetvetes suaj të rreme


DIALOG ME NJË PUSHTETAR

Tha:
- Thonë se poetët jetojnë vetëm pas vdekjes.
- Po, ia ktheva. - Prandaj ne i mbysim ata përditë nga pak.


RRUGËTIM

Të gjithë e dimë se cili është fundi
Dhe prapë ngutemi andej nga ai cak

Në fillim diqysh krejt ëndërrt
Krejt shtruar e marrim këtë rrugë

Dikur ngadalë nis e na lodhet pritja
Nis e na lodhet çasti i mbërritjes diku

Pastaj fillojmë e i shfletojmë përmallshëm ditët
I shfletojmë përmallshëm kohët e lëna peng

Përmallshëm kërkojmë diçka të fshehur
Diku atje krejt përtej tyre

Kërkojmë diçka që kurrë nuk e dimë çka është



ATDHEDASHURI NË DY VERSIONE

Deri kur dysh-dashuri
Ju kafsho, unë vjell mushkëri 



SOT
(17 Shkurt 2008)

E ngjeva penën në buzëqeshjet e vonuara të fëmijëve
Dhe e shkrova vargun më të bukur për dritën

I përzjeva ngjyrat e të gjitha puthjeve të zjarrta
Dhe e pikturova ylberisht dashurinë më të virgjër

I vesova lotët e të gjitha nënave zemërplasura
Dhe e kompozova himnin më të dhembshëm për diellin

E mpreha daltën e ndryshktë në kujtimet përvëluese për të rënët
Dhe e latova shtatoren më të lartë të krenarisë

I mblodha të gjitha ëndrrat e plagosura
Dhe e qëndisa kurorën e amshuar të lirisë



KA DIELL PËR TË GJITHË
(Shkruar më 17 shkurt 2008)

Asgjë e jashtëzakonshme, biri im
Dielli lindi

Në gjoksin tënd të njomë
Në ballin tënd të hapur
Po dritëson

Merre hisen tënde të qiellit
E qëndisi shekujt e dashurisë
Me rreze

E as mos ia lë
E as mos ia merr kujt kurrë



DIÇKA MË KUJTOHET

Më 21 mars 2008
Në bibliotekën e qytetit tim
Para disa dhjetëra dashamirëve të letërsisë
I pata lexuar dy poezi të shkruara më 17 shkurt

- Sihariq!!!
M’u drejtua dikush
Me të mbaruar manifestimi
- E ndaluan sërish revistën letrare të qytetit

- Jo, bre!!!
Kisha pas klithur
Dhe kisha pas dalë nga vetja
Krejtësisht...

Ishte Dita Botërore e Poezisë
Muaji i Dytë i Pavarësisë


GJUHË SHIKIMESH

I vjedhim diçka njëri tjetrit me nga një shikim të vetëtimtë
Për çdo ditë pune aty përballë Stacionit të Autobusëve
Ku takohemi “rastësisht” mëngjeseve të hershëm

Por as përshëndetemi kurrë, as prekemi ndonjëherë
As puth buzë të saja, as ledhatoj bel
Ndaj kjo gjuhë shikimesh, vallë, ç’ka që gërryen kaq thellë



KULLOTËSIT E ATDHEUT

Dikur
I përpija vuajtjet si pilula veremi
Për hir të do rrezeve të praruara që na takonin këtu

Tash
Me mushkëri të thithura frymoj mbi këtë dhé
Me do grykës të mjerë që kullosin atdhe




SHQETËSIM

Kemi filluar të hamë me sy
E të shohim me tyta
Në këtë xhungël zorrësh

Të duam me xhepa
Të urrejmë me bark
Kemi filluar

Kaherë s’kemi qeshur me shpirt
S’kemi qarë me zemër

Kah kështu, o Tokë?!
Kah kështu pa kokë?!


KOZMETIKË

Sa shëmtitë
Sa qelbësirat fshihen
Pas kësaj perdeje të aromtë
Plot ngjyra




FËMIJËVE TË MI

Këmbëkryq tek dera ua lash zanatin e skamjes
Dhe të drejtën për ta shikuar atdheun
Përherë në sy


POEZI

Të pafatët s’të kuptojnë
Të marrët çmenden pas teje
Të çmendurit të krijojnë


LAMTUMIRË E DASHUR

Vetëm kështu të braktisur
Nga jeta ime prej ëndrrash
Të shoh ashtu siç je

As Mollë e Ndaluar
Që joshë për kafshim
As ethe drithëruese
Në gjoksin tim

Je veç një hije
Që s’ekziston pa diell
Për diell s’më deshe
Tash lamtumirë


DASHURI NË VENDLINDJE

E shtrij brishtësinë e gruas së përndeztë
Në ashpërsinë e gurtë të vendlindjes sime
Dhe bëj dashuri

Deri në shterje
Deri në përjetësi
Do të përpëlitem këtu
Midis këtyre dy shemrave paqësore

Qykë –
Edhe kjo koka ime e malësortë

 
Sabit IDRIZI u lind më 16 shtator 1955 në Cerajë, fshati më verior i Kosovës i banuar me shqiptarë. Ka studiuar gjuhën dhe letërsinë shqipe. Deri më tash ka botuar këta libra:

1. Pesha e fundshekullit, poezi, 1995
2. Përderisa është e martë, poezi, 1997
3. Diell me dhëmbë, poezi, 1998
4. Finalja e zhgënjimit..., ditar, 2000
5. Mbretëresha është gjallë, poezi, 2006
6. Zarfi, roman, 2008

Përveç çmimeve tjera letrare, Sabit Idrizi ka marrë edhe çmimin letrar në nivel gjithëkombëtar “Kostandin Kristoforidhi”, i cili jepet në Elbasan. Që nga mbarimi i luftës është shef i Sektorit të Kulturës në komunën e Mitrovicës, punë të cilën e kryen edhe tash. Tani e shtatë vjet me radhë është edhe kryeredaktor i revistës letrare Fjalë e valë, të cilën e financon Kuvendi i Komunës së Mitrovicës, e të cilën e nxjerr Shoqata e Shkrimtarëve të Mitrovicës “Jakup Ceraja”. Është redaktor, recensent apo redaktor gjuhësor i mbi 60 librave të autorëve të ndryshëm. Shkrimet e tij letrare janë botuar nëpër shumë revista dhe gazeta që dalin anekënd trojeve shqiptare. Që nga viti 1997 është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Mitrovicë.
Adresa elektronike: sabit_r_idrizi@yahoo.com

Vlerësime të publikuara për krijimtarinë letrare të Sabit Idrizit:

“...Kjo tregon se Sabit Idrizi është një krijues jo lokal i Mitrovicës, por është një krijues kombëtar...” (Dr. Agim Vinca)

“... Poezia, kjo çfarë e shkruan Sabit Idrizi, është poezi që e ruan prestigjin e poezisë, sepse është poezi e një shprehjeje moderne e sugjestive, që kërkon përqendrim gjatë leximit dhe zbërthimit të shenjave të saj gjuhësore, figurave, metaforave, krahasimeve, antitezave, paradokseve, alegorisë, ironisë, aty-këtu edhe simboleve, nëpërmjet të cilave poeti i shqipton idetë, emocionet dhe botëkuptimin e vet...” (Dr. Agim Vinca)

“... Ai (Sabit Idrizi) është një autor që ka talent e dhunti krijuese, që e do krijimtarinë dhe gjuhën në të cilën shkruan. E dashuron doemos gjuhën e poezisë, gjuhën e artit poetik...” (Dr. Agim Vinca)

“... Sabit Idrizi (1955) është një zë i veçantë në mjedisin tonë krijues...” (Fazli Hajrizi, prof.)

“... Poeti Sabit Idrizi ka qëndrim aktiv ndaj jetës. Ai është poet me talent, poet i ndjenjës së disiplinuar, poet që mendon shumë, po që shkruan shkurt, poet i prirur për një ligjërim të figurshëm e metaforik. Poezia e tij, e thurur me një gjuhë mjaft bashkëkohore, imponon një ndjenjë vërtet të ngritur të nevojës për lexim të vëmendshëm, disa edhe për rilexim të thelluar e studioz. Pra, poezia e tij është e prirur për një elitë lexuesish...” (Fazli Hajrizi, prof.)

“...Poezitë e Sabit Idrizit, edhe pse të shkurta (miniaturale), shpesh janë poemë, një vepër e tërë që të provokon ta lexosh e ta rilexosh, t’i qasesh e të meditosh rreth nuancave kuptimore e artistike që i artikulon fuqishëm...” (Fazli Hajrizi, prof.)

“... Sabit Idrizi është, padyshim, një ndër zërat autentikë të poezisë shqipe që krijohet sot në Kosovë...” (Dr. Agim Vinca)

“... Tipar që e dallon poezinë e Sabitit është dendësia e fjalës, pra konciziteti i shprehjes, por edhe ironia. Sabit Idrizi është një autor që e zotëron mirë një nga mjetet më tipike të poezisë moderne dhe postmoderne, ironinë...” (Dr. Agim Vinca)

“... Sabit Idrizi, me një shije të hollë dhe me një varg jashtëzakonisht mirë të realizuar, përherë i ka qëndruar besnik poezisë – mbretëreshës së arteve...” (Riza Haziri, prof.)

“... Sabit Idrizi është një poet autentik në letërsinë shqiptare, që ka krijuar individualitet dhe mënyrë të veçantë të shprehjes...” (Dr. Agim Vinca)

“... Poeti Sabit Idrizi ka depërtuar mjaft thellë në psikologjinë e njeriut tonë të shqetësuar, në aspiratat shekullore, duke çmistifikuar rrethanat që dikur ishin të pazbërthyeshme, që të mos thuhet të paarritshme...” (Dr. Shyqri Galica)

“... Poezia e Sabit Idrizit karakterizohet, para së gjithash, nga shqiptimi i mendimit të thellë, figurat, shprehjet e lidhura dhe koncepti refleksiv...” (Dr. Shyqri Galica)

“... Sabit Idrizi është një poet i veçantë, me një vokacion të vetin poetik tërësisht origjinal...” (Ejup Ceraja, prof.)

“... Poezia e Sabit Idrizit ka mjaft antiteza të qëlluara me tonalitete të reja poetike, ku dëshmohet pjekuria e tij krijuese dhe ku shprehen të gjitha veçoritë e poezisë autentike, pikënisjet dhe venerimet e marrëdhënieve të tij ndaj jetës, ndaj vendlindjes dhe ndaj kohës e pakohës në përgjithësi...” (Vezir Ukaj)

“... Poezia e Sabit Idrizit është e një niveli të lakmueshëm ideoartistik...” (Mexhid Mehmeti)

“... Një lirizëm i veçantë, tërheqës, që mund ta krijojnë vetëm poetët e talentuar...” (Dr. Shyqri Galica)

Sabit IDRIZI


I SHKAPËRDERDHUR

Shpesh e më shpesh më ndodh
Të zgjohem krejtësisht i shkapërderdhur
Brenda vetvetes

Ku t’i zë fijet e mendimeve
Cilit kujtim t’i vardisem më parë

A t’ia nisi e ta dashuroj marrëzisht
Këtë grua “mollë” të (Mes) jetës sime
A t’i kthehem sërish flokëverdhës së dikurshme të buzëlumit

Në barkun e kalit antik a ta vras gjarprin
E të vdes ëmbël për këtë qytet
A t’i hap portat e përbirimit
E të jetoj përdhunshëm përtej dashurisë

Shpesh e më shpesh më ndodh
Të zgjohem krejtësisht i shkapërderdhur
Brenda vetvetes


DRUAJTJE E PAKUPTIMTË

Të gjithë mbështetemi në dashuri
E dashurisë i druhemi
Si gjarprit

Pse kaq pamëshirshëm e ndrydhim në vete
Këtë zjarr
Këtë dalldi kaq të fisme

Mos vallë kemi filluar të vdesim përbrenda
Si guacat
E nuk po e shohim



SHALJANËT E MI

Dikur
Me strajcat e tyre të dhirta
Përditë zhdirgjnin ngapak bjeshkë
Në qytetin tim të verdhosur

Dhe kur i shteronin ato pak ëndrra të brishta
E fusnin sërish në kraharor nga një grusht kollë të thatë
Dhe u syheshin lartësive

Tash
Me bagazhet e tyre të hekurta
Përditë bartin e bartin diçka
E s’di kush se pse
E s’di kush se kah...


METEORËT

Shikoni sa teatralisht bëjnë vetëvrasje
Sa etshëm digjen shqim
Këta narcisë të vdekshëm

Në bukurinë mahnitëse të rënies
Sa tmerrshëm e kafshojnë vetveten
Nga kënaqësia e çastit

Në zhdukje
Përherë në zhdukje
Kjo botë yjesh të rremë
Që bien


LULJA ADAM

Kjo lule
Nuk mund të jetë Adam
Po s’e polli nga brinjët e veta
Një grua

Një mëkat
Po s’e polli një mëkat
Nuk mund të ekzistojë më
Kjo botë prej vazoje


POETËT DASHUROHEN NATËN

(Poetët, si kalorësit e arratisur, po s’e patën, duhet ta trillojnë një dashnore)

Nga palca e territ i nxjerrin
Dashnoret e veta të krisura

As si gra të pabesa
As si zana që shitojnë

Nuse të epshta
Që veç sa s’pëlcasin
U duken

I shtrijnë në shtretërit e tyre të pagjumësisë
Dhe deri në agim
I shterin me të puthura


ENIGMATIKE

O ende e palindur
O kaherë e perënduar
Fshihet diku koha ime

Unë nuk shkoj derisa të mos vijë
Ajo nuk vjen derisa të mos shkoj
Dhe...
Hajt tash qëlloja
A veja
A pula


KUNDËRSHTUESE

E projektoj një epokë që s’është vetëm e imja
Ma shëmtojnë me djallëzi që është vetëm e tyre

E kush më mirë se poeti di t’i projektojë
E kush më keq se demoni di t’i shëmtojë
Do kohë të ëndërrta që s’po lindin


JAM

Jam plot e përplot Dashuri
Plot e përplot Atdhe
Dhembje e pambarim jam krejt


DËSHIRA E FUNDIT

Ma bëni një varr prej gjoksit tim të shtrydhur
Që t’i përngjajë ëndrrës sime të ndrydhur

Më lani me qumështin e gruas së murosur
Që të bëhem tokë kurrë më e përdhosur

Më mbuloni me pak dhé të dashurisë
Që kujtimi për mua t’i ngjajë ardhmërisë

Dhe më lini të qetë në vetminë time të madhe
Që ta projektoj ringjalljen për një botë pa halle

Sabit IDRIZI

NDALEM E MENDOJ

Sa herë që më humbin diku
Çastet e ditës, që më takojnë
Ndalem e mendoj
A më mirë t’më kulloj gjak ëndrra
E të prishet
A t’më bart deri në fund të mashtrimit
E t’m’i akulloj sytë


FJALA

E para
(Thuhet diku në librat e shenjtë) 
Ishte fjala
Një fjalë që u tha nga dashuria
Dhe u krijua gjithçka 

Tash
(Ne, pjella e saj)
Herë si melhem për varrë
Herë si shigjetë helmuese
E përdorim



JASHTË LOJËS

Lojën kopukçe
(Që aktualisht është shumë në modë) 
Lëre që nuk po e di
Por as nuk dua ta mësoj as ta luaj kurrë
Ligjërishtja, njëherë për njëherë, nuk po luhet
Më ka mbetur vetëm loja e njerëzishtes
Për të cilën po thonë se i ka kaluar koha
Dhe se rrallëkund ndonjë lojtar fanatik
(Që ka mbetur jashtë rrjedhave të zhvillimit) 
Ia ka mbajtur mend ndonjë rregull bajate





NDAL

Ç’kërkon tutje grykësia ime mjerane
Nuk të mjafton kjo buzëqeshje prej nimfe
Që ta fali sot ky mëngjes i azdisur

Këtë ecje përdredhake prej zane
Nuk të mjafton që ta mbjellësh diku
Në kopshtin e harruar të kujtimeve përvëluese 

Je mësuar t’u shkosh deri në fund
E t’ua prekësh lymin e kotësisë
Ëndrrave që marrin erë... 


KAFEJA E MËNGJESIT

A do të ulet një ditë ndokush pranë kësaj tavoline
Kështu bashkë me freskun e natjes 
Për ta pirë kafenë e mëngjesit

Miqtë e tij të mirë a do t’i presë edhe ai   
Si unë tash Ismailin, Ganiun, Xhelalin...

Këto rrugë të zigzagëta
Që përditë po ma bartin dikah qytetin tim të përgjumur 
A do të shpien përherë kah ky Shesh i Dashurisë



NË SHESHIN E DASHURISË

Këtu
Në këtë shesh
Ku për çdo ditë pune e pi kafenë e mëngjesit
Vihet përnjëherë me rrezet e para të diellit

Po erdhe më vonë
Kujtimet do t’i kesh përherë më të varfra
Për një puthje drite

Këtu vihet për ta mbushur dashuri ditën
E për ta mbytur ankthin e natës që shkoi



TRI KOHË

Duke u përpjekur vazhdimisht
Që të nesërmet t’i bëjmë të sotme të lumtura
Ne pavetëdijshëm jetojmë në kohën e tjetërkujt

Prandaj
Të sotmet tona na vdesin ndër duar
Dhe na bëhen të djeshme të humbura


IKU NËNA

Më ike
Shtrojera ime prej rrudhash

Tash
Kur të përhënen dallgët e moteve 
Kur të dalldisen erërat
Kujt t’i thërras

Ku t’i njom buzët
Kur t’më thahet goja
E t’më shkrumboj malli
Për këtë emër

Sot
Për herë të fundit po ta puth këtë hartë vuajtjesh
Vizatuar kaq dhembshëm mbi ballin tënd të akullt


SA PAK VETVETE PASKA
(Shkruar më 16 shtator 2010, me rastin e 55-vjetorit të lindjes sime)

Hiç nuk e di
A m’i morët dhunshëm
A vetë ua fala kahet e rrugëve të mia

Këtu ku më sollën këto zigzage të tërthorta
Sa shumë mjegull në ëndrra
Sa pak vetvete paska

Ju të pakthyeshmet
Ju të papërgjegjshmet e mia
Që...
Ju bekoftë Perëndia



LE TË HARLISEN RRUFETË

E mori etja ujin
E më piu

E griu uria bukën
E më hëngri

E dogji malli tokën
E më përpiu

Tash
Në livadhin e pakositur të ëndrrave të mia
Le të kullosin e le të harlisen rrufetë...


ERË MOSHE

Po m’i vjen era vjeshtë moshës
Ka kohë që kam filluar të shoh e të dëgjoj diqysh si verdhë
Si verdhë të bie e si verdhë të zgjohem
Në shtratin e brymtë të ëndrrave të mia

Kur të fillojë të m’i vijë era dimër
Athua do të shoh e do të dëgjoj vetëm bardhë
Bardhë të bie e bardhë të zgjohem
Në krahët e hapur për fluturim... 


FËMIJA 
 
I kishin treguar shumë përralla me mbret
Por kishte dëgjuar edhe për poetë

Kur i dëgjoi të thoshin:
“Fëmija është më i madh se mbreti”
Vari buzën e pyeti:
“E kur do të bëhem sa poeti?”





NËSE MË KËRKONI NDONJËHERË

Nëse më kërkoni ndonjëherë në kopshtin e pikëllimit
Kurrë s’do të më gjeni diku tjetër
Pos në fidanët e mbëltuar të buzëqeshjes

Aty ku merr n’thua një epokë paudhësie
Do të më gjeni të ngjizur në do ngjyra të ylberta
Duke projektuar një rilindje të bardhë 


DYERT E HAPURA

Të gjithë e dimë
Se në dyert e hapura nuk trokitet

Ajo që kurrë nuk e mësuam me tamam është 
Se në cilën kështjellë duhet të futemi
Prej cilit fron ta sundojmë vetveten e pushtuar


POLITIKANËT

Ata i bëjnë të zezat e dynjasë
Mua shkon e m’krijohet njëfarë ndjenje e fajësisë

Për turpet e tyre të përditshme
Shkoj e skuqem si spec

Po më dhimbsesh ti atdhe
Se le të shkojnë në dreq...



S’DI KU

As krejt e fikur
As shumë e përflaktë
Më vjen dikah një rreze

Natë është
E unë s’di ku ta mbjell këtë fidan drite
Që t’mos m’i humbë fara diellit



NE DHE FËMIJËT TANË

Me sytë tanë të shterur në përtejkohë
Ua gdhendim përmasat e ëndrrave të tyre
Dhe ua vëmë përpara si lodra

Kurse ata
Të shqetësuar për përmasat e kohëve të veta
Duke na i lodruar lodrat tona
Na shpërfillin deri në harrim


YLLI IM

Kurrë s’do ta harroj të kaluarën e popullit që i takoj
Do t’i çmoj përherë ngjarjet e mëdha historike
Heronjtë, dëshmorët, martirët...
Por asnjëherë aq shumë
Sa t’më verboj drita e madhështisë së tyre
E t’mos e shoh më asnjë rreze amshimi
Të yllit tim...


VITI 2010

Këtë vit e shpalla vit të vendimeve të mia të mëdha:
Pas pesëdhjetë e pesë motmoteve të zorshme
Vendosa të shkoj tutje
Ta dua jetën e të shkruaj poezi
T’i përfundoj dashurisht rrugët e nisura
E t’mos çmendem nga këto paudhësi


IKU EDHE KY VIT
(Shkruar më 31 dhjetor 2010)

E mbyllëm sot edhe kopertinën e fundit të këtij viti
Ashtu siç mbyllet potershëm një qeli burgu
Me krisma armësh e drita fishekzjarrësh
I vramë e i ringjallëm përnjëherë
Krejt çmenduritë e ëndrrave tona të pabesa
Që kanë dalë e po na presin
Në bregun tjetër të harrimit
Për t’na i mashtruar sërish
Kahet e rrugëve të pakthim


DITËN E SHËNGJERGJIT

Ende pa u ndarë mirë nata me ditën
Vinte nëna e na zgjonte nga gjumi

Ashtu përvidhshëm nëpër terrdritën e muzgut
I suleshim ftoit tek bunari

E rrethonim hajnisht si cubat
Dhe seç varnim diçka nëpër degët e tij

Pastaj ktheheshim ashtu përgjumshëm
Për ta deshifruar recetën e shëndetit të vjedhur

Seç vinin shpesh dikah do stinë të thata
E t’ia shkrumbonin nënës besëtytnitë deri në një




BASHKUDHËTARJA IME

Nga po resh gjithë kjo verdhësi
Mbi hartën e përhirtë të ëndrrave tua

Kur të pashë sot në mëngjes
Aty përpara Shtëpisë së Shëndetit
Thashë se nga vetura nuk zbrite ti
Po vetë kulmi i vjeshtës

Me atë shikim prej mjegulle
S’dija a po më luteshe për diçka
A po m’i shigjetoje vitet e mbetura

Ani
Le të ketë mungesë barërash
Mungesë filmash të rëntgenit
Shkelje betimesh të Hipokratit...

Ne do të shkojmë prapë tek doktoreshë Mevlydja në Shupkovc
E ta marrim edhe pak melhem shpirti
Që t’mos na pëlcas kjo ditë këtu

Ndalja nuk është rrugë
Bashkudhëtarja ime prej ëndrrash
E ne kemi për të shkuar diku...

Sabit IDRIZI

BASHKUDHËTARJA IME
(Gruas sime Hajries, e cila po lëngon nga një sëmundje e rëndë)

Nga po resh gjithë kjo verdhësi
Mbi hartën e përhirtë të ëndrrave tua

Kur të pashë sot në mëngjes
Aty përpara Shtëpisë së Shëndetit
Thashë se nga vetura nuk zbrite ti
Po vetë kulmi i vjeshtës

Me atë shikim prej mjegulle
S’dija a po më luteshe për diçka
A po m’i shigjetoje vitet e mbetura

Ani
Le të ketë mungesë barërash
Mungesë filmash të rëntgenit
Shkelje betimesh të Hipokratit...

Ne do të shkojmë prapë tek doktoreshë Mevlydja në Shupkovc
E ta marrim edhe pak melhem shpirti
Që t’mos na pëlcas kjo ditë këtu

Ndalja nuk është rrugë
Bashkudhëtarja ime prej ëndrrash
E ne kemi për të shkuar diku...

Mitrovicë, mars 2011



KËMBIMI

Me një kavanoz zorrë në dorë
Trup i bie Prishtinës
Më prinë përpara shpresa
Hallet m’rëndojnë shpinës

Diku te “Bill Klintoni”, më thonë
Është laboratori “Shpresa”
Aty ku dritëson dielli
Aty ku veson vesa

Kërkoj dhe e gjej “Shpresën”
Hallet m’rrinë karshi
E jap një grusht lekë
Marr një kumt të zi

Prishtinë, maj 2011



KËRKOJ FALJE
(Gruas sime Hajries, në dymujorin e vdekjes)

A të kujtohen ato ilaçet që t’i përmendja përditë
(Aty tek shtrati i dergjës)
E që po vononin të na vinin
Nuk kanë qenë ilaçe
Kanë qenë përpëlitjet e mia të fundit
Përpara se t’ia dorëzoja qiellit
Flakën e shkrumbimit tim

Mitrovicë, më 1 shtator 2011



SINJALE TË MJEGULLTA

Unë të flisja për arritjet e mëdha në Shkencat e Mjekësisë
Ti e haje shtatin nga dhembjet e padurueshme

E diku nga pellgu i thellë i verdhësisë sate
M’i dërgoje do sinjale të mjegullta
Që t’i deshifroja prometheisht

Ç’po ndodh kështu me këtë shekull të ri
Që po sqepton kaq pamëshirshëm 
E s’po ngopet mëlçi


BUZËQESHJE E VYSHKUR

Më së shumti më dhimbseshe
Kur shtërzoje me krejt fuqinë e shpirtit
Për ta pjellë një buzëqeshje të vyshkur
 


FALJE-MARRJE

Kur hoqën dorë të gjithë mjekët
(Kemi arritur shumë në Shkencat e Mjekësisë, s’ka fjalë!)
Ajo m’u dorëzua mua
Dhe Krijuesit të Madhërishëm 
Unë për vete
(Me pafuqinë time prej vdekatari)
S’lashë ilaç pa trilluar
S’lashë guri pa rrotulluar
Që t’ia falja bile do pritje
Kurse ai...
Krijuesi i Madhërishëm
(Që s’ka çka s’ka)
Pse ia mori të gjitha përnjëherë nuk e di


DORËZOHEM   

Ndonjëherë kur të kesh kohë me bollëk
Ktheji sytë edhe kah fëmijët e mi
E shihi si vdesin nga dash (uria)

Të lutem shumë atdhe
M’u hëngër mëlçia
Nuk jam më Promethe...